Pomiechówek, PKP – Goławice Pierwsze – Szlaki turystyczne Mazowsza (pttk.pl)
Żółty szlak ma długość 12 kilometrów i w całości znajduje się w granicach gminy Pomiechówek. Zaczyna się przy stacji kolejowej w Pomiechówku, a następnie prowadzi do wejścia do lasu obok szkoły podstawowej. Jest to szlak typowo leśny, prowadzący przez różne fragmenty lasów pomiechowskich, mniej i bardziej okiełznanych przez człowieka. Sam początek szlaku, to kilka wartych uwagi obiektów. U zbiegu ulic Modlińskiej i Nasielskiej znajduje się figura św. Anny, patronki mieszczącej się na terenie gminy parafii Pomiechowo. Figura powstała w 1938 roku z inicjatywy PCK i jest jednocześnie pierwszym pomnikiem poświęconym matkom. Znajduje się tam tablica ze słowami prezydenta Ignacego Mościckiego „Dzieci Kochajcie i Szanujcie Matki Wasze. Miłością Rosną i Szlachetnieją Wasze Serca”. Potem warto zwrócić uwagę na znajdująca się nieopodal sosnę Annę, pomnik przyrody liczący sobie około 200 lat. Następnie na wprost dochodzimy do skweru przy ulicy Nasielskiej, naprzeciwko szkoły, gdzie znajduje się pomnik poświęcony ofiarom Fortu III w Pomiechówku. Fort III, to ważne miejsce na mapie Pomiechówka, któremu warto poświęcić oddzielną wycieczkę. W czasie II wojny światowej, naziści urządzili tam obóz zagłady. Pamięć o obozie i jego ofiarach jest obecnie przywracana, dzięki zajmującej się Fortem III Fundacji.
Na wprost szkoły, na lewo od pomnika, wchodzimy do lasu i skręcamy lekko w prawo. Mijając park linowy po lewej, wchodzimy w las i idziemy prosto leśną ścieżką. Na początku jest ona lekko zarośnięta, potem po krótkim odcinku pod górkę, rozszerza się i las jest tu rzadki, przejrzysty, mało podszyty. Po kilkuset metrach, zgodnie z oznaczeniem skręcamy w prawo i dochodzimy do drogi asfaltowej i skrzyżowania kilku dróg. Trzeba przejść przez szosę i dalej idziemy szeroką, piaszczystą utwardzoną drogą, lekko pod górkę. Po kilkuset metrach dochodzimy do leśniczówki w Pomiechówku. Znajduje się tu na podwyższeniu duża, zadaszona wiata. Można z niej korzystać tylko po uzgodnieniu z Leśnictwem Pomiechówek. Tutaj rozpoczyna się też Leśna ścieżka dydaktyczna (nie mylić ze ścieżką edukacyjną w Parku Dolina Wkry), poprowadzona na odcinku około 4 kilometrów. Wzdłuż ścieżki znajdują się tablice opisujące życie lasu. Jest to bardzo ciekawa inicjatywa Nadleśnictwa Jabłonna, warta oddzielnej uwagi (opis w zakładce INNE PROPOZYCJE), gdyż trasa szlaku żółtego tylko częściowo pokrywa się ze ścieżką.
Z polany przed leśniczówką, idziemy dalej w prawo i dochodzimy do skrzyżowania z drogą, która odbija w lewo pod górę. Na tym odcinku, warto zwrócić uwagę na nieco schowany w lesie z prawej strony tej drogi pod górę pomnik, który jest miejscem oznaczenia katastrofy lotniczej i formą jej upamiętnienia. 25 stycznia 1996 roku, zginęli tam dwaj piloci doświadczalni. W miejscu katastrofy znajduje się tablica na kamieniu i skrzydło samolotu. Okazjonalnie są tu palone znicze i stawiane kwiaty. Wracamy na szlak, który dalej prowadzi w górę i skręca w lewo, a następnie w prawo w szeroką leśną drogę. Cały czas towarzyszą szlakowi tablice edukacyjne. W pewnym momencie ścieżka edukacyjna skręca w lewo, a szlak biegnie dalej i skręca w lewo dopiero w kolejna boczną leśną ścieżkę.
Ten odcinek szlaku jest wyjątkowy i bardzo ciekawy ze względu na to, że prowadzi obrzeżem Rezerwatu Pomiechówek. Jest to leśny Rezerwat, który powstał w 1981 roku. W skład rezerwatu wchodzą dwa obszary, na których ochroną został objęty las zbliżony do naturalnego, z dębami szypułkowymi o wysokości do 30 m. Występuje tu duża domieszka innych gatunków drzew (brzoza brodawkowata, topola osika) i krzewów (kruszyna, leszczyna, grab dereń, trzmielina), pojawiają się drzewa pomnikowe: nawet dwustuletnie sosny i dęby. Zwarty drzewostan powoduje w lecie duże zacienienie. W podszyciu występuje duża różnorodność roślin zielnych. Teren Rezerwatu jest również ostoją zwierzyny. Stare drzewa stwarzają warunki dla zakładania gniazd drobnym i większym ptakom, gniazdują tu na przykład bocian czarny i puszczyk. Przebywają tu także zwierzęta kopytne – dziki, sarny, łosie, swoje nory zakładają borsuki i lisy. Idąc szlakiem napotykamy przeszkody w postaci leżących w poprzek ścieżki, przewróconych pni starych drzew. Niektóre są spróchniałe, porośnięte mchem i grzybami wspomagającymi rozkład, inne świeżo obalone. Jest to bajkowa sceneria leśnej głuszy, przez którą trzeba się przedzierać. Promienie słoneczne słabo tu docierają, szczególnie latem, wokół panuje specyficzny, leśny mikroklimat. Na ścieżce nierzadko widać ślady bytności dzików, które rozkopują ziemię w poszukiwaniu pożywienia. Nie wiadomo, czy gdzieś zza krzaka nie obserwują nas płochliwe sarny. Ten fragment szlaku jest szczególnie cenny, ze względu na okazałe drzewa, pozostawione przyrodzie opadające ich fragmenty, gęstość lasu i jego podszycia. Można się tu poczuć, jak w prastarej puszczy.
Dalej przechodzimy przez szeroką drogę leśną, mijając po lewo wysokie wzniesienie, na którym stała kiedyś wieża triangulacyjna służąca do geodezyjnych pomiarów. Tutaj, jeszcze przez fragment szlaku, idziemy obok drugiej części Rezerwatu Pomiechówek. Następnie wchodzimy w gęstszy las i szlak wije się na tym odcinku, skręcając w różne strony. Trzeba tu pilnie obserwować oznaczenia szlaku, żeby nie zgubić się w lesie. Możemy tu doświadczyć kontaktu z typowo leśnym, mało uczęszczanym obszarem. Wokoło cisza, spokój, odgłosy ptaków. Szlak doprowadza do szerokiej, brukowanej, leśnej drogi. Bruk pokryty jest mchem i pozarastany, ale czuje się go pod stopami. Ta droga spotyka się z asfaltową. U styku dróg znajduje się ciekawostka, miejscowy pomnik przyrody nieożywionej – gnejs biotytowy – okazały kamień. Szlak przez kilkadziesiąt metrów trzyma się drogi asfaltowej. Po prawej stronie, za niewielkim pasem lasu, mijamy miejscowość Goławice Drugie. Po krótkim odcinku asfaltem, szlak skręca w lewo w las i prowadzi delikatnie w dół do spotkania z niebieskim szlakiem. Dalej szlaki schodzą ostro w dół do Wkry, wzdłuż solidnego płotu ośrodka wypoczynkowego Najwyższej Izby Kontroli. Teren ośrodka jest niedostępny dla osób z zewnątrz. Szlaki na dole skręcają w prawo i idziemy polną drogą, na poziomie rzeki, mając po prawej stronie zabudowania, a po lewej łąkę, a za nią rzekę. Gdy droga dochodzi do ulicy Młyńskiej, skręcamy w nią idąc w górę. Jednak warto tu zrobić sobie przystanek i zboczyć nieco ze szlaku. Nieopodal znajduje się widoczna ze szlaku kładka na Wkrze. Warto wiedzieć, że w tym miejscu stał ostatni młyn na rzece, przed ujściem. Można przejść przez rzekę i odpocząć na znajdującej się po drugiej stronie kładki plaży. Jest to punk widokowy i miejsce bardzo charakterystyczne, spotykają się tu cztery szlaki: żółty, niebieski, zielony i czerwony.
Po odpoczynku, wracamy do ulicy Młyńskiej i trzymając się oznaczeń żółtego szlaku, nie dochodzimy do głównej, asfaltowej szosy, tylko skręcamy w lewo, a następnie lekko w prawo i wychodzi na wspomnianą wcześniej szosę. Jest to ruchliwa droga z zakrętami. Należy tu zachować dużą ostrożność, i trzymać się lewej strony, obserwując oznaczenia szlaku. Nie ma tu konkretnego pobocza. Z szosy można obserwować liściasty bukowy las, który szczególnie ładnie prezentuje się jesienią, kiedy opadłe liście tworzą złoty dywan pośród konarów drzew.
Nie dochodząc do miejscowości Goławice Pierwsze, szlak skręca w lewo w las, przed widoczną z szosy niską, metalową barierką. Szlak jest tu na początku nieco zarośnięty, ale po mniej niż stu metrach, wchodzimy na leśną ścieżkę i zaczyna się wędrówka niezwykle ciekawym fragmentem lasu. Teren jest tu pofałdowany, pagórkowaty, mijamy paśnik dla zwierząt z charakterystyczną lizawką zawierającą sole mineralne. Nie należy podchodzić zbyt blisko, ani dotykać wspomnianych rzeczy, żeby nie zniechęcić zwierząt do korzystania z paśnika. Zaraz potem, szlak skręca w prawo w szeroką leśną, szutrową drogę. Można tu zaobserwować piaszczyste wzniesienia. W niektórych miejscach, poprzecinane są drogą i dokładnie widać ich piaszczystą strukturę. Jest to teren doliny Wkry, piasek naniesiony przez lodowiec i ukształtowany przez niego teren. Szlak skręca w pewnym momencie w prawo, a następnie w lewo, w ulicę, która po jednej stronie ma zabudowania, a po drugiej las. Idąc w dół, znowu spotykamy niebieski szlak i skręcając w prawo dochodzimy do rozległej łąki nad Wkrą. Tutaj otwiera się zielona przestrzeń, przecięta wstęgą Wkry. Po wędrówce lasem, jest to miły oddech, zmiana krajobrazu, odpoczynek od zamkniętej drzewami przestrzeni. Pod koniec tego odcinka, dostrzeżemy most wiszący na Wkrze w Śniadówku. Jest to pierwszy tego typu most zbudowany w Polsce w 1986 roku, z pylonem wysokości 26 metrów. Podziwiając widoki, trzeba uważać i nie przegapić idącej w prawo pod górę drogi, która doprowadzi do szosy w Goławicach Pierwszych. Droga prowadzi bardzo ostro pod górę, pomiędzy posesjami z domkami letniskowymi. Należy trzymać się lewej strony. Na szosie skręcamy w lewo i dochodzimy za chwilę do pętli autobusowej. Przejście szlaku zajmuje około 3-3,5 godziny. Szlak wart jest polecenia osobom lubiącym las, ciszę, spokój, mniej dostępne miejsca. Można określić, że jest szlakiem średniej trudności. Cały znajduje się na terenie gminy Pomiechówek, a największym jego atutem, jest możliwość otarcia się o leśny Rezerwat Pomiechówek.